Renkli Civcivler

Doksanlarda insanlığın kendine güveni iyice arttı. Hücreler parçalanıp koyunlar kopyalanınca insanlık “Biz bu gidişle dinozorları bile diriltiriz” diye gaza geldi. Jurassic Park çekildi, çağımızın çocuklarını bu yeni çağa hazırlamak adına bir brifing olan Dinozorlar dergisi bayilerdeki yerini aldı. Ancak insanoğlu bir kez daha kendine fazla güvenmişti. Gördüğünüz gibi yıl 2011, hala dinozor filan yok ortada.

Civcivlerden ne istedik?

Fakat 90’larda bir aklıevvel “Dinozorları diriltemedik bari civcivleri boyayalım” dedi ve 90’ların geri zekalı furyalarının en aptalcası, en acımasızı çıktı ortaya: renkli civcivler.

Şimdi bu renkli civcivler gerçekten anlaması en zor işlerinden biri 90’lar kafasının. Düşünüyorum, düşünüyorum, ancak geçerli bir sebep bulamıyorum. “Madem boyayabiliyoruz neden boyamayalım ki?” denmiş olabilir. Veya renkli egzotik kuşların, papağanların popülaritesini yanlış anlamış biri “Renkse renk, kuşsa kuş, alın bakalım” diyerek maliyeti düşürerek kısa yoldan köşeyi dönmeyi ummuş olabilir.

Neyse ne işte, bir gün bir şekilde biri sarı bir civcive baktı ve “Bu böyle olmaz hacı, bunu boyamak lazım” dedi ve sokaklar kutu kutu renkli civcivlerle doldu. Civcivleri öyle yumurtadan çıktıktan sonra zararsız bir işlemle boyadılar sanmayın ha, bunlar doğrudan yumurtaya enjekte edilen bir madde ile renkli doğuyorlardı. Ve de bu madde yüzünden çok kolay bir şekilde ölüyorlardı.

90'lara hiç yakışmayan, çağdışı sarı bir civciv.

Çocuklar bunları sokakta bir gördü, iki gördü ve en sonunda tutturmaya başladı. Hadi çocuklar geri zekalı, ister, ama anne babalar da bu fikri çok ilginç bulmuş olacaklar ki renkli civcivler birer ikişer evlere girmeye ve muhabbet kuşlarının egemenliğini tehdit etmeye başladı.

Ancak gerçekten de fazla uzun süremedi bu tehdit, çünkü bu civcivlerin çoğu bir haftayı bile çıkartamadı.

Bazıları büyümeyi başardı tabii. Söylenene göre renklerini kaybediyorlarmış büyüdükçe. Civciv piliçe döndükçe dökülen tüyler renkli çıkmıyor, hayvan büyüdükçe doğal bir görünüme kavuşuyordu. Tabii rengini kaybeden ve büyüyen civcivler ev sahiplerini “Evde tavuğun ne işi var?” diye bu durumu sorgulamaya itti, ve kimyasalların öldüremediği civcivler kesilip yendi.

Kendimizi ne sanıyorduk acaba?

Hayır bir de benim anlamadığım, sanki ezelden beri civciv besliyordu da şehir insanı, sarısından sıkılıp renklilerine sarıldı. Hayır acaba sen kimsin ki, hayatında kaç kere civciv gördün ki “Aa sarısını beslemem şekerim ama renklisini alırım” diye prim verdin bu furyaya? Oyuncak mantığıyla satıldı küçük burjuvamıza bu zavallı hayvanlar.

Allah’tan bu furya kısa sürdü. Sokakları kaplayan kutular, yürürken yanımızdan geçen renkli civcivlerle dolu kafesler geldikleri gibi gittiler. Ancak kim bilir kaç hayvan insanoğlunun tuhaf eğlence anlayışı yüzünden telef oldu…